Kunnen we onszelf toestaan om het leven te leven, om het leven te vertrouwen. Om vreugde en pijn aan het leven te beleven. Om op te gaan in de diepe ervaring en de eenheid die overgave aan het leven ons geeft.
Maar al te vaak bevinden we ons in een positie waarin we in gevecht zijn met wat het leven ons brengt of in ons oproept. Zulke innerlijke conflicten kunnen ons tot een punt brengen dat we het leven als ondragelijk ervaren.
Op het moment dat we in gevecht zijn met onszelf, of met onze omgeving, vernauwt ons bewustzijn zich. We identificeren ons met het conflict, worden het conflict, raken er gevangen in. We verliezen het contact met onze creativiteit en alle potentie die in ons aanwezig is om met datgene waarmee we in conflict zijn om te kunnen gaan.
We kunnen letterlijk innerlijk gespleten raken, geobsedeerd door datgene waarmee we in conflict zijn. We komen terecht in de wereld van het of/of. We verliezen ons in de polariteit van het gevecht, voelen onszelf in toenemende mate machteloos en vaak een slachtoffer van onze omgeving of van het leven zelf.
We komen daar terecht omdat we iets ervaren wat onverdraaglijk, of niet acceptabel is. Het mag er niet zijn. We grijpen in vanuit ons verstand, vaak niet op een manier waarin ons verstand de ervaring volgt, om zo tot een oplossing of dieper inzicht te komen. We gebruiken onze rede echter om onze ervaring te ontkennen of te controleren. We proberen te dicteren wat we eigenlijk zouden moeten ervaren of hoe het zou moeten zijn.
Daarin splitsen we ons af van wat we op dat moment werkelijk ervaren. We creëren een soort schijnwerkelijkheid, hoe het zou moeten zijn, en verliezen hiermee het contact met ons centrum en onze basis. We verliezen het contact met onszelf.
Soms bouwen we schijnwerkelijkheid op schijnwerkelijkheid en bevinden zich vele lagen tussen ons en onze diepere essentiële ervaring. We zijn het contact kwijt met de ervaring van het hier en nu en leven in een wereld van controle en verplichting. We verliezen contact met de vreugde en schoonheid van het leven zelf.
Het verzet tegen het leven en wat het leven ons brengt als ervaring, veroorzaakt in ons een onnoemelijk lijden. Een lijden waarin we niet alleen onszelf verliezen maar ook het contact met de gedeelde ervaring van onze medemens. We raken geïsoleerd en eenzaam.
De weg terug naar onszelf, onze innerlijke eenheid en de eenheid die we met onze medemens kunnen ervaren, vraagt om een verandering van onze houding ten opzichte van onszelf en van het leven. Een houding van nieuwsgierigheid en acceptatie. Een bereidheid om het leven en wat het leven ook brengt te accepteren en ten diepste te ervaren. Een trouw aan onze eigen individuele ervaring.
Een kunnen toestaan dat wat er is, hoe onverdraaglijk soms ook, er mag zijn. Let it be!
In het aangaan van het leven ontmoeten we een diepe wijsheid en genade. Alles gaat voorbij, niet alleen vreugde, maar ook pijn. Het leven stroomt en voegt samen. Het brengt ons verdieping van onze ervaring en leidt ons naar steeds grotere eenheid. Het leven zelf is onze belangrijkste leraar
Vanuit deze houding komen we terug in het en/en. Worden we ons bewust dat er niet één maar vele mogelijkheden zijn om tot een oplossing van conflicten te komen. Dat we tegelijkertijd gelukkig en intens verdrietig kunnen zijn.
Het verstand volgt de ervaring, leert en verdiept zich in flexibiliteit, openheid en wijsheid. Het leven wordt in toenemende mate een uitdaging, tot in de diepte de moeite waard om te leven.
